Ine Debrabandere
Ine Debrabandere
De rode draad in mijn leven is mij helemaal smijten voor heel verschillende projecten.
Na mijn psychologieopleiding heb ik, naast klinisch werk, onderzoek gedaan naar stress, onder andere bij de federale politie. Ik heb ook een paar jaar de coördinatie van Diggie op mij genomen of voor het CAW in Ronse sociale moestuinen begeleid. Dat ik ondertussen op mijn 50ste in mijn 5de jaar geneeskunde zit is een jeugddroom die uitkomt. Op onze inleefboerderij in Opbrakel laat onze VZW Boskanter jongeren proeven van het leven van het land.
Ik denk dat wij, met al onze kennis en overvloed, een echt duurzame wereld kunnen maken, eentje die beter wordt met de tijd, zoals oude wijn, maar dan over een termijn van duizenden jaren. Een daadkrachtige politiek kan van de drastische – en spannende - veranderingen die daarvoor nodig zijn een uitdagend avontuur maken waarbij iedereen betrokken wordt. De politiek kan ervoor zorgen dat dit op een veilige manier gebeurt, dat de lasten eerlijk verdeeld zijn en dat iedereen mee kan.
Niemand ontkent nog dat het water ons (bijna letterlijk) aan de lippen staat, maar een maatschappij verander je niet overnacht. Net daarin ligt de waarde van de gemeente. Lokaal kunnen we uitproberen wat in het groot te spannend is. Waarom zou Brakel zich niet als pionier op de kaart zetten en de trotse voorloper worden van inspirerende oplossingen? Waarom zouden steden het alleenrecht hebben op duurzaam leven, terwijl wij hier de sleutel hebben tot voedselvoorziening geïntegreerd met wonen, werken, hergroeibare energiebronnen en biodiversiteit? We kunnen experimenten toelaten - zelfs aanmoedigen – terwijl we tegelijk heldere afspraken maken en inspraak voorzien. Dan zijn we zeker dat alle bezorgdheden meegenomen worden, wordt de kans op slagen groter en voelt iedereen zich mee eigenaar.
Ine Debrabandere
Kandidaat Groen Brakel
De rode draad in mijn leven is mij helemaal smijten voor heel verschillende projecten.
Na mijn psychologieopleiding heb ik, naast klinisch werk, onderzoek gedaan naar stress, onder andere bij de federale politie. Ik heb ook een paar jaar de coördinatie van Diggie op mij genomen of voor het CAW in Ronse sociale moestuinen begeleid. Dat ik ondertussen op mijn 50ste in mijn 5de jaar geneeskunde zit is een jeugddroom die uitkomt. Op onze inleefboerderij in Opbrakel laat onze VZW Boskanter jongeren proeven van het leven van het land.
Ik denk dat wij, met al onze kennis en overvloed, een echt duurzame wereld kunnen maken, eentje die beter wordt met de tijd, zoals oude wijn, maar dan over een termijn van duizenden jaren. Een daadkrachtige politiek kan van de drastische – en spannende - veranderingen die daarvoor nodig zijn een uitdagend avontuur maken waarbij iedereen betrokken wordt. De politiek kan ervoor zorgen dat dit op een veilige manier gebeurt, dat de lasten eerlijk verdeeld zijn en dat iedereen mee kan.
Niemand ontkent nog dat het water ons (bijna letterlijk) aan de lippen staat, maar een maatschappij verander je niet overnacht. Net daarin ligt de waarde van de gemeente. Lokaal kunnen we uitproberen wat in het groot te spannend is. Waarom zou Brakel zich niet als pionier op de kaart zetten en de trotse voorloper worden van inspirerende oplossingen? Waarom zouden steden het alleenrecht hebben op duurzaam leven, terwijl wij hier de sleutel hebben tot voedselvoorziening geïntegreerd met wonen, werken, hergroeibare energiebronnen en biodiversiteit? We kunnen experimenten toelaten - zelfs aanmoedigen – terwijl we tegelijk heldere afspraken maken en inspraak voorzien. Dan zijn we zeker dat alle bezorgdheden meegenomen worden, wordt de kans op slagen groter en voelt iedereen zich mee eigenaar.